31/10/12
30/10/12
έκθεση "εικονΟποίηση"
εικονΟποιηση
13 νέοι ποιητές
συν-ομιλούν με 27 νέους εικαστικούς καλλιτέχνες
Γ΄Εργαστήριο Ζωγραφικής
της ΑΣΚΤ / Εκδόσεις Γαβριηλίδης
Στο δεύτερο εξάμηνο του 2011-12, με τη συνδρομή του εικαστικού,
καθηγητή της ΑΣΚΤ, Μάριου Σπηλιόπουλου, άρχισε ένα πειραματικό εργαστήριο
«αγωνίας για την έκφραση». Σ’ αυτή τη βάση, 13 νέοι ποιητές, με εκδοτική
παρουσία στην ελληνική ποιητική σκηνή, συναντήθηκαν με 27 νέους εικαστικούς
καλλιτέχνες, σπουδαστές του Γ’ Εργαστηρίου Ζωγραφικής της ΑΣΚΤ. Οι εικαστικοί εμπνεύστηκαν
από τα ποιήματα των συγκεκριμένων ποιητών και παρήγαγαν εικόνες-έργα. Από την
πλευρά τους οι ποιητές μίλησαν και έγραψαν για τα εικαστικά έργα, συμμετείχαν
στη δημιουργία τους. Το ομαδικό πνεύμα υπερίσχυσε, προέκυψε συν-ομιλία,
κατέληξε σε δημιουργικό όμιλο, ποιητών και ζωγράφων. Αυτή η δημιουργική συνύπαρξη-συνδημιουργία
παρήγαγε ένα πολύτιμο κράμα από εικόνες και κείμενα, το οποίο θα παρουσιαστεί
σε δύο ενότητες στο art bar Poems ‘n Crimes των Εκδόσεων
Γαβριηλίδης .
Θα κυκλοφορήσει Κατάλογος με όλο το υλικό της Έκθεσης και τα
κείμενα των συν-δημιουργών.
Η Έκθεση θα χωριστεί σε δύο ενότητες:
Η πρώτη ενότητα θα
εγκαινιαστεί το Σάββατο, 3 Νοεμβρίου στις 8 το βράδυ. Τη βραδιά των εγκαινίων
θα μιλήσει ο ποιητής Γιώργος Μπλάνας. Οι εικαστικοί θα διαβάσουν τα ποιήματα
από τα οποία εμπνεύστηκαν. Συντονίζει ο Μάριος Σπηλιόπουλος.
Διάρκεια Έκθεσης Α΄ενότητας
έως τις 15 Νοεμβρίου.
Η δεύτερη ενότητα της
Έκθεσης θα εγκαινιαστεί τη Δευτέρα, 19 Νοεμβρίου στις 8 το βράδυ. Τη βραδιά
των εγκαινίων οι ποιητές θα διαβάσουν ποιήματά τους και θα μιλήσουν για τα έργα
των εικαστικών. Συντονίζει ο Μάριος Σπηλιόπουλος.
Συμμετέχουν οι εικαστικοί
καλλιτέχνες
Αδαμοπούλου Δήμητρα, Αθάνατος Στέφανος, Αϊναλής Χρήστος, Αλεξανδρής Αλέξανδρος, Βάρθης Φώτης, Βουδηγάρη
Ναταλία, Βούλα Στέλλα, Ευαγγελίδου Όλγα, Καραγιάννη Τάνια, Καρακωνσταντή Βάσω, Κάτζα Αγάπη, Λιόντου Αιμιλία, Μαραβέλας
Νεκτάριος, Μαριόγλου Βερόνικα, Μάρκου Λαμπρινή ,Μάσσος Κώστας, Παπαδοπετράκης
Ευριπίδης, Παπαμαργαρίτης Κωνσταντής, Προφήτης Παναγιώτης, Σούμα Αλίκη ,Στριμπάκος
Παναγιώτης, Τοπαλίδης Νίκος, Τσάκαλος Βασίλης, Τσέλιος Πανταζής, Χατζημιχαήλ
Φωτεινή, Ψαραδέλη Αλεξία
και οι ποιητές
Αθανάσιος Θανάσης, Αρβανίτης Παναγιώτης, Γκέκα Εσμεράλδα, Γρίβα
Άννα, Ειρηνάκης Νίκος, Ζουμπούλη Τζέλικα, Κατσοπούλου Μαρία, Κορρέ Αγγελική, Μελιδώνης
Ανέστης, Πουλάκος Νέστορας, Σεφερλής Ηλίας, Τσίρκας Ιωάννης
Διάρκεια ΄Εκθεσης Β΄ενότητας έως την 1η Δεκεμβρίου.
Art bar “Poems ‘n Crimes”, Αγίας Ειρήνης
17, Μοναστηράκι (λίγα μέτρα από το μετρό), τηλ. 210 3228839
Ώρες λειτουργίας 10π.μ.-10μ.μ εκτός Κυριακής
http://www.facebook.com/events/240733046056343/
http://www.facebook.com/events/240733046056343/
28/10/12
cinthia marcelle
THE CENTURY Cinthia Marcelle + Tiago Mata Machado | 2011 | video | 9’37'' in loop In a road, apparently quiet, something is seen being thrown from one end to the other, an object that is hit back and forth (from outside the square) and back again to the scene. Soon, other objects are thrown, filling up the square: rocks, boots, helmets, uniforms, broom sticks, a steering wheel, a wheel, a toilet pipe, tools, a tub, tires, buckets, domestic appliances, a whole world that comes to the surface in a stream that converts, immediately, in something similar to a ruin. From the opposite side, from where the objects where thrown, a strike-back is planned; gas bombs are thrown at the other end of the square, spreading smoke throughout the area. Soon, under the same fog, a new conflict is about to hatch in some other place, retaking the conflicts and human passions that life is about, the beauty and horror of a century.
27/10/12
Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση / Onassis Cultural Centre Athens
25/10/12
Fase
Performance σε μουσική του Steve Reich. H χορογραφια ανίκει στην Anne Teresa De Keersmaeker ενω συμμετέχει και η Michele Anne de Mey ( ROSAS) .
22/10/12
ΠΑΡΤΥ παρ. 26/10
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26/10
στις 18.00στο Γ' Εργαστήριο
για να γνωριστούμε και να αρχίσουμε "δυναμικά" τη χρονιά.
Φέρτε ποτά φαγητά σκυλιά
http://www.facebook.com/events/333584116740758/
21/10/12
Μιας και βλέπω πως κάποιοι είναι "Ραμφικοί"...
Στέλιος Ράμφος – Το Ακίνητο Ως Εμβληματική Επιβεβαίωση Κατακτήσεως Του Εγγυημένα Αμετάβλητου
Ο χρόνος μας είναι, όπως και ο τόπος μας, κλειστός. Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία δέχεται σαν σταθερή αξία και αλήθεια την οικογένεια και σαν ασφαλή εστία την κατοικία. Κρατούμε το σπίτι παστρικό και το φροντίζουμε όσο γίνεται, αδιαφορούμε ωστόσο για τον δημόσιο χώρο, τη λειτουργικότητα με την καθαριότητα και την αισθητική του. Δεν πρέπει να είναι τυχαία η τάσι να τρέπουμε αέναα τον χρόνο μας σε χώρο. Προσωπικά το αντιλαμβάνομαι ως πολιτισμικό προσδιορισμό που αξίζει την ιδιαίτερη προσοχή μας. Ίσως να υπακούωμε ανεπίγνωστα σε κάποιο πανάρχαιο – θρησκευτική καταβολής – αίτημα αιωνιότητος, αφού στο σπίτι και στην εκκλησιαστική κοινότητα ο χρόνος μονίμως ανακυκλώνεται. Το αντίθετο ισχύει για τον δημόσιο χώρο – κυρίως της πόλεως. Εκεί ο χρόνος ξετυλίγεται σαν ατελείωτο κουβάρι συνεχώς και ανοίγεται, ανοίγεται, ανοίγεται δίκην αυθυπερβάσεως στην προοπτική του βελτίονος. Όταν αυτό δεν συμβαίνη, η κοινωνία «κλείνεται μέσα» και ασφυκτιά στα εκατοντάδες «κλειστά επαγγέλματα», ενώ το πολιτικοσυντεχνιακό σύστημα αρμέγει αρειμανίως το κράτος. Φοβούμαστε την ανοικτότητα από ανασφάλεια και δυσπιστία για το Δημόσιο, που θεωρούμε «ξένο». Γι’ αυτό ακόμη και σήμερα εννοούμε την επικοινωνία σαν συναναστροφή, κουτσομπολιό ή συναλλαγή, την περιορίζουμε σε σχήματα οικειότητος και παρέας, μολονότι προ πολλού ήδη συγκροτεί νέο τύπου χώρου στο χρόνο – ένα χωροχρόνο ο οποίος αντί να ακολουθή την μερικότητα της διασπάσεως, πολιτική λογική της Μεταπολιτεύσεως, απλώνεται διαρκώς, αγκαλιάζει και ενώνει.
Θα προσεγγίσουμε εμπειρικά τον ελληνικό χρόνο εάν σταθούμε λίγο στην διαχείρισι του χώρου των αστικών κέντρων και στο «πνεύμα» της τρεχούσης μας αρχιτεκτονικής. Κι εδώ κανόνας είναι η εγκατάλειψι του δημόσιου χώρου στο όνομα μιας νοσηρής ιδιοποιήσεως του άχρονου και μιας παραδόσεως της οικογένειας στον εσωτερικό κόσμο του διαμερίσματος της πολυκατοικίας, που απορροφά και αποξενώνει μεταξύ τους τούς ενοίκους.
Αίφνης στην Αθήνα ο δημόσιος χώρος – πλατείες, κήποι, μνημεία – έχει περιορισθή αποπνικτικά. Εν τέλει ό,τι αξιόλογο υπάρχει ανάγεται στον 19ο αιώνα είτε είναι προπολεμικό: Ο εθνικός – πρώην «βασιλικός» – κήπος, η τριλογία του Χάνσεν (Ακαδημία, Πανεπιστήμιο, Βιβλιοθήκη), το Ζάππειο, το άλσος του Συγγρού στην Κηφισιά, τα Παλαιά ανάκτορα, όπου στεγάζεται σήμερα η Βουλή, το Πεδίον του Άρεως, η πλατεία του Δημαρχείου, ο κήπος του Θησείου. Από αυτή την άποψι, μεταπολεμικά δεν έχουμε κάτι αξιοπρόσεκτο. Θα μπορούσε ίσως να αναφέρεη κανείς την διαρρύθμισι της ανατολικής πλευράς του Φιλοπάπποου και τις προσβάσεις της Ακροπόλεως, έργο νοσταλγικού συντηρητισμού του Δημήτρη Πικιώνη. Γεγονός παραμένει ότι ο μαρασμός της επαρχίας και η εσωτερική μετανάστευσι που προκάλεσε, θεσμοθέτησαν την άναρχη δόμησι και μαζί την κερδοσκοπική λογική των οικοδομήσιμων τετραγωνικών μέτρων, η οποία χάρι στο εύρημα της «μεσοτοιχίας» μετέτρεψε την πρωτεύουσα – ε ένα ήθος στάνης – σε αρχιτεκτονικό σκουπιδότοπο. Το επέβαλαν οι δύο μεγάλο σκοποί της ζωής του σύγχρονου Έλληνα: Ικανοποίησι βιοτικών αναγκών και κοινωνική αναγνώρισι.
Την λογική των όρων δομήσεως συμπλήρωσε η κουλτούρα της αντιπαροχής που σάρωσε ό,τι ευπρόσωπο απέμενε. Κάθε οραματισμός εξανεμίσθηκε εν ονόματι της εγκαταστάσεως στην πρωτεύουσα και της ιδιοκτησίας ακινήτου. Πάραδειγμα οι κήποι του Λυκαβηττού, σχεδιασμένοι από τον Τσίλερ, ή το Πνευματικό κέντρο, που μελέτησε ο αρχιτέκτων Ιωάννης Δεσποτόπουλος, περί τα τέλη της δεκαετίας του 1950 για την νησίδα η οποία σχηματίζεται από την συμβολή των Λεωφόρων Βασιλίσσης Σοφίας και Βασιλέως Κωνσταντίνου, έως τις οδούς Ρηγίλλης και Βασιλέως Γεωργίου Β’, όπου βρίσκεται το Ωδείο Αθηνών – δικό του πόνημα. Στις παροξυστικές διαστάσεις της ιδεολογίας του ακινήτου οφείλεται εν πολλοίς η κρατούσα αρχιτεκτονική ασχήμια στον τόπο μας. Όμως το τίμημα είναι ακόμη βαρύτερο: Η αναγνώρισι και η ασφάλεια, τις οποίες υποτίθεται ότι προσφέρει η ιδιόκτητη κατοικία, εξορκίζουν τον χρόνο από το πνεύμα της ζωής με ό,τι δημιουργικό η δεξίωσι του θα μπορούσε να συνεπάγεται.
Το ακίνητο συνιστά εμβληματική επιβεβαίωσι κατακτήσεως του εγγυημένα αμετάβλητου και τιμητικού, στη διεκδίκησι των οποίων στρέφεται ο χρόνος της ζωής και των προσπαθειών μας. Η παραδόσιμη ανάγκη της κοινωνικής διακρίσεως, ανέδειξε το ακίνητο σε στοιχείο επιδείξεως, απορροφώντας ακόμη και το κατ’ εξοχήν μέσο κινήσεως – το αυτοκίνητο. Εξ ου και το πλήθος υπερπολυτελών αυτοκινήτων κινούνται σε δρόμους τρισάθλιους. Κι εδώ, όπως στα σκουπίδια που μας πνίγουν, καθώς είτε απεργούν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα είτε δεν συμφωνούμε στους χώρους υγειονομικής των ταφής, διαβάζουμε σαν πεπρωμένο την διολίσθησι του καλύτερου προς το χειρότερο. Στον βαθμό που πίσω από αυτά τα φαινόμενα κρύβεται και η ματαιοδοξία, είναι, νομίζω, θεμιτό να την αναγνωρίσουμε ως υπολογίσιμο ψυχολογικό παράγοντα μεταβολής της κινήσεως και του χρόνου της κυριολεκτικά σε στήλη άλατος.
Από το βιβλίο του Στέλιου Ράμϕου TimeOut, εκδόσεις Αρμός, 2012-10-18
20/10/12
17/10/12
Θέατρο Εμπρός
go petition
http://www.gopetition.com/petitions/save-embros-in-greece-culture-under-threat.html
NOT!
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ - ΧΩΡΟΙ - ΠΡΑΓΜΑΤΑ
ΟΛΟΙ στο εργαστήριο για να μαζέψουμε / φτιάξουμε τους χώρους και να ΣΩΣΟΥΜΕ-ΤΑ-ΠΕΡΣΙΝΑ-ΜΑΣ-ΕΡΓΑ-ΕΠΕΙΔΗ-ΑΜΑ-ΔΕΝ-ΕΡΘΟΥΜΕ-ΘΑ-ΠΕΤΑΧΤΟΥΝ.
Η δουλειά ξεκίνησε ήδη απο σήμερα τετάρτη.
14/10/12
αντάιτλεντ
9/10/12
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
8/10/12
7/10/12
PROJECT ΠΟΙΗΤΕΣ
5/10/12
+-+The+Spirit+of+Contemplation,+1901.jpg)
4/10/12
1/10/12
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)