Landfill Harmonic- H πιο ωραία ορχήστρα του κόσμου!

για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε:

https://www.facebook.com/landfillharmonicmovie

http://www.landfillharmonicmovie.com

AR mobile

TIM HAWKINSON

Ostrich

David Shrigley

http://youtu.be/ssSbwFI68rI

Σημείο Art

Από το 16:10 μπορείτε να παρακολουθήστε την παρουσίαση που έκανε η εκπομπή Σημείο Art στην έκθεση "εικονΟποίηση". Δείτε το εδώ

The Future of Art

Γ΄ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ

Δευτέρα  17/12  ώρα 11:00

Άσκηση 4ου έτους «μνήμη &αφήγηση»

Παρουσίαση προσχεδίων από τους φοιτητές

Άσκηση 4ου Έτους Βιβλιογραφία

    Γ' ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ

   Άσκηση 4ου έτους

'' Μνήμη & Αφήγηση"

    ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

α) Walter Benjamin '' Tα παιδικά χρόνια στο Βερολίνο το χίλια εννιακόσια"

εκδ. Άγρα, μετάφραση Ιωαν.Αβραμίδου

 Επίμετρο ROLF TIEDEMANN & THEODOR ADORNO

β) Freud Sigmund '' Ψυχοπαθολογία της καθημερινής ζωής"

εκδ. Επίκουρος, μετάφραση, Λευτέρης Αναγνώστου

Κεφ. I    Ξέχασμα κύριων ονομάτων σελ. 7-15

Κεφ. II     Ξέχασμα ξενόγλωσσων λέξεων 15-23

Κεφ. IV  Παιδικές και καλυπτικές αναμνήσεις  σελ. 57-67

(φωτοτυπημένες σημειώσεις υπάρχουν στο γραφείο)

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗ

Kim Beom / Yellow Scream

Μαριάννα Τρώντσιου

Στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών εγκαινιάζεται η πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής της Μαριάννας Τρώντσιου. Μέσα απο μια σειρά έργων - χρωματιστά μολύβια σε χαρτί - απεικονίζεται με ύφος προσωπικό ένας σουρεαλιστικά εικαστικός υβριδικός κόσμος όπου άνθρωποι και ζώα διασταυρώνονται με αφετηρία τα κοινά τους χαρακτηριστικά, τα οποία εκδηλώνονται με διαφορετικό τρόπο. Τα ζώα εκφράζουν χωρίς αναστολές και ηθικούς φραγμούς τις ανάγκες τους ενώ ο άνθρωπος καταπιέζει τη φύση του, όντας δέσμιος κοινωνικών συμβάσεων και κοινωνικά αποδεκτών συμπεριφορών. Η καταπιεσμένη πλευρά του ανθρώπου, συμβολίζεται με την ζωώδη του μεταμόρφωση, που τον βοηθάει να αποδεχτεί την φυσική πλευρά του και να απελευθερωθεί απο τις ανθρώπινες αδυναμίες του. Η καλλιτέχνης μέσα απο τα εκλεπτυσμένα και πολυεπίπεδα έργα της, τα οποία χαρακτηρίζονται απο άριστη τεχνική αρτιότητα και φαντασία, καταφέρνει να προκαλέσει συναισθήματα στον θεατή, να τον προβληματίσει, καθώς και να τον καλέσει να ολοκληρώσει μια ιστορία ή και να φτιάξει μια δική του. Η προβληματική της διευρευνά τις ιδιαιτερότητες της φύσης του ανθρώπου και την αέναη σύγκρουση λογικής και ενστίκτου. Διερωτάται γιατί ενώ το ανθώπινο ον αν και κατέχει μοναδικά την δύναμη να κυριαρχεί στα ένστικτά με την βούληση – μπορεί ωστόσο πολύ εύκολα να παραδοθεί σε συμπεριφορές ασύμβατες με τη φύση (ματαιοδοξία, απληστία, ανάγκη για δόξα). Μήπως τελικά το “κτήνος” μέσα μας, αυτό που μας παρακινεί να φερόμαστε “απάνθρωπα” δεν είναι απόρροια της ζωώδους μας φύσης, αλλά συνέπεια της ανθρώπινης ματαιοδοξίας;

12 Δεκεμβρίου με 14 Ιανουαρίου
Γλύκωνος 4 Δεξαμενή Κολωνάκι.
www.athensgallery.gr

GIFability

απο το περιοδικό Rhizome

http://rhizome.org/editorial/2012/nov/20/gifability/

link

καλλιτεχνικό πρότσες

Προβολές ταινών κάθε δεύτερη Πέμπτη

ΗΡΘΕ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΤΕ

Συστάθηκε η κινηματογραφική ομάδα Bande a part 

και θα κάνει προβολές ταινιών κάθε 2 βδομάδες...στο μέλλον μπορεί και ανά μια βδομάδα...

κλικ απο κάτω για την αφίσα της φάσης

κλικ εδώ (όχι ιός)

Katarzyna Kozyra - The rite of Spring

   http://www.artmuseum.pl/filmoteka/?l=1&id=161

 και

ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ

Γενικά για "ποιητές"

"Οι μεν ποιητές δεν διαθέτουν τη συνείδηση για να αναλάβουν ευρύτερους ρόλους, τους επιτελεστικούς εκείνους που αντιστοιχούν στους διανοούμενους, ώστε πρώτα απ’ όλα να εξέλθουν από το ατομικό τους σύμπαν [...]. Η δε κοινωνία βουλιάζει στην ...

κρίση της, χωρίς να αναζητά νέα σημεία αναφοράς στη σύγχρονη ποίηση, βουλιάζει αγκαλιά με τα βολικά φαντάσματα του παρελθόντος."

http://avgi-anagnoseis.blogspot.gr/2011/07/blog-post_8028.html

Tokyo Art Meeting (III) Art & Music—Search for New Synesthesia

This is the third in the Tokyo Art Meeting series in which we invite specialists from different fields to collaborate in the planning of cross-disciplinary exhibitions. This year, we are delighted to welcome the world-famous musician Ryuichi Sakamoto as general advisor. During the latter-half of the nineties, the development of digital media made it possible to produce all kinds of music and images on a single computer, while the sophistication of background music and video, as well as promotional video, began to have a strong influence on artists who created works that cut through divisions of sound and vision or time and space. This exhibition aims to extend the notion of ‘music’ as a field of complexity that embraces various forms and texture and explore its close relationship with the visual and visual art. In so doing, the exhibition will also introduce an in-depth view of the ways in which physical senses can be fused together in the twenty-first century to create a kind of composite sense that we refer to as synesthesia, comparing these with the experiments carried out by the avant-garde movement during the early twentieth century. Included among the diverse art works by twenty artists/groups from nine countries are the graphic notation developed by John Cage and Tōru Takemitsu in the sixties and seventies; an experimental sonic instrument, the ‘Language Instrument: Parole Singer’ created by Michi Tanaka and Jiro Takamatsu in 1974; and nine newly produced works, including those by Ōtomo Yoshihide limited Ensembles, Carlsten Nicolai and collaborations among Sakamoto, Seigen Ono and Shiro Takatani. In his work A Bell For Every Minute, Stephen Vitiello has sampled the sound of all kinds of bells in New York, which he used to delve into the notion of memory. A filmic experience by Manon de Boer presents two different modes of enactment of John Cage’s 4’33″, offering a reflection on the understanding of being through space and time. Lyota Yagi produces music records out of ice to be played on a turntable, allowing the audience to experience the transformations of sound and shape as they melt. The sonic experience here is at the same time spatial and visual, subtly revealing the complexity that exists in the experience of the ordinary. Of special note are Sakamoto’s new works: silence spins is based on the concept of the Japanese tea room and consists of a small cubic space that confuses the viewer’s understanding of space through reflected sound, and collapsed, in which sound from a piano synchronizes with the words and dialogue of thinkers of the past that are projected onto the wall. According to Sakamoto, our humanocentric modern society has developed a system of control over the social environment, information and nature. This microcosmic inclination is gradually being destroyed through globalization and the energy crisis. Against this sociopolitical background, Sakamoto uses sound and the visual to reconsider our relationship with nature in a broad sense, attempting to recall a macrocosmic way of thinking. “Art and music are considered different genres. However, surely there is art that is created through sound, just as there is music that is created visually. Also there are forms of expression that cannot be described as being either art or music and those that can be described as being both. By exploring the synesthesia of art and music, or the boundary between the two, we may be able to catch a glimpse of not only the origin of mankind’s artistic expression, but also its future.”—Ryuichi Sakamoto, General Adviser. This statement of Sakamoto’s reflects his expectations and hopes to rediscover meaning and sensation in art, as well as its role in society.
Artists Céleste Boursier-Mougenot, John Cage, Manon de Boer, Florian Hecker, Ryoji Ikeda, Wassily Kandinsky, Paul Klee, Udomsak Krisanamis, Carsten Nicolai, Keita Onishi, Seigen Ono + Ryuichi Sakamoto + Shiro Takatani, Otomo Yoshihide limited ensembles（Otomo Yoshihide, Yasutomo Aoyama, Sachiko M, Kanta Horio, Yuko Mohri), Christine Ödlund, Ryuichi Sakamoto + Shiro Takatani, The SINE WAVE ORCHESTRA, Toru Takemitsu, Michi Tanaka / Jiro Takamatsu, Bartholomäus Traubeck, Stephen Vitiello, Lyota Yagi. Tokyo Culture Creation Project Tokyo Culture Creation Project, organized by the Tokyo Metropolitan Government and the Tokyo Metropolitan Foundation for History and Culture in cooperation with arts organizations and NPOs, aims to establish Tokyo as a city of global cultural creativity. The project facilitates involvement of a larger number of people in creation of new culture, by building regional bases for culture creation across the city and offering opportunities for creative experiences to children and young people. Moreover, it creates and globally disseminates new Tokyo culture through organizing international festivals and other diverse events. General Advisor: Ryuichi Sakamoto Chief Curator: Yuko Hasegawa Curatorial Staff: Kazuhiko Yoshizaki, Hiroko Kato, Kyongfa Che Organized by: Tokyo Metropolitan Government Museum of Contemporary Art Tokyo / Tokyo Culture Creation Project Office (Tokyo Metropolitan Foundation for History and Culture) The Tokyo Shimbun Supported by: Japan Arts Fund In cooperation with: NEC Display Solutions, Ltd / Yamaha Corporation / AURAL SONIC / SHIZUKA STILLNESS PANEL / Audio-Technica Corporation / Ballad Co., Ltd. / Yamaguchi Center for Arts and Media (YCAM) / Synthax Japan Inc. / IASPIS Exhibition catalogue: Art and Music – Search for New Synesthesia Ryuichi Sakamoto (Interview), Yuko Hasegawa (Text) English/Japanese Published by: Filmart-Sha Co., Ltd 208 pages ISBN978-4-8459-1207-0　C0070 Press contact: Kumiko Ohara, k-ohara@mot-art.jp

Ας μιλήσουμε για περφόρμανς...

Aφιέρωμα : Tehching Hsieh

O Tehching Hsieh είναι ένας Ταιβανέζος καλλιτέχνης- περφόρμερ, γνωστος για τις "One year performances". Θεωρείτε ένας απο τους Θρύλους της σύγχρονης περφορμανς. Η δουλεια του χαρακτηρίζεται απο έντονη πνευματικότητα. Επίσης άλλες λέξεις-κλειδιά είναι: χρόνος, απομόνωση,εργασία, φυλάκιση. Ο τρόπος δουλειάς του είναι πολύ απλός. Αποφασίζει να θέσει τον εαυτό του κάτω απο συγκεκριμένες συνθηκες για ένα χρόνο (βλέπε παρακάτω φωτο/βίντεο) στην συνέχεια προσυπογράφει συμβολαιο με τους κανόνες τις δοκιμασίας που πρέπει να ακολουθήσει πιστά καθώς και την ακριβή ώρα-μέρα έναρξης και λήξης της περφορμανσ του.
Συνήθως επισυνάπτει συμβόλαια και με τους μάρτυρες της διαδικάσίας ενώ δημιουργεί και την αφίσα της δράσης που θα ακολουθήσει.

One Year Performance 1978–1979 (Cage Piece)

Ο καλλιτέχνης παραμένει κλεισμένος σε ένα ξυλινο κελί 11,6μ× 9μ × 8μ απο τις 29 Σεπτεμβρίου 1978 έως τις 30 Σεπτεμβρίου του1979. Το κελί ήταν επιπλωμένο μόνο με τα απαραίτητα: νιπτήρα, φως,κουβα για τις ανάγκες του και ένα απλό κρεβάτι. Καθόλη την διάρκεια αυτης της περφορμανς δεν έπρεπε να μιλα σε κανέναν και αντίστοιχα να του μιλάνε, να διαβάζει, να γράφει,να ακουει ραδιόφωνο ή να βλέπει τηλεόραση. Ο δικηγόρος Robert Projansky επέβλεπε την όλη διαδικασία έτσι ώστε να  επιβαιβεώσει πως ο καλλιτέχνησ δεν είχε εγκαταλήψει ποτέ το κελί καθόλη την διάρκεια του χρόνου. Ένας φίλος έφερνε καθημερινά φαγητό και ενω συνήθως τραβούσε 1-2 φωτογραφίες για dokumentation. Tέλος η περφορμανσ ήταν ανοιχτή στο κοινό 1-2 φορές τον μήνα. 

 One Year Performance 1980–1981 (Time Clock Piece)

 Η περφορμανς ξεκινά στις 11 Απριλίου του 1980 και τελειώνει στις 11 Απριλιόυ 1981. Ο Hsieh πρέπει να κτυπά κάρτα εργασίας κάθε μία ώρα και βγάζει μια φωτογραφία  του εαυτού του αφού την χτυπήσει. (Αυτο σημαίνει πως δεν μπορεί να κοιμηθεί πάνω απο 55 λεπτα). Κατα την έναρξη τησ διαδικασίας ξυρίξει το κεφάλι του έτσι ώστε να επιβεβαιώνετε η ροή του χρόνου μέσα απο τις φωτογραφίες που θα τραβούσε . Το βίντεο με όλες τις φωτογραφίες διαρκει περίπου 6 λεπτά. 

One Year Performance 1981–1982 (Outdoor Piece)
 Η περφόρμανς διαρκει απο τις 26 Σεπτεμβρίου 1981 έως 26 Σεπτεμβρίου 1982.
 Ο Hsieh πρέπει να περάσει έναν χρόνο σε εξωτερικό χώρο. Σαν όροι αυτής της δοκίμασίας, απαγορεύετε να όλο αυτό το χρονικό διάστημα να μπει σε κτίριο ή οποιοδήποτε "εσωτερικό" - προστατευμένο χώρο όπως αυτοκίνητα, τρένα, τέντες και στάσεις λεωφορέιων. Η περφορμανσ αυτή πραγματοποιήθηκε στην Νέα Υόρκη ενώ επιτρεπόταν να έχει μαζί του μόνο ένα σακίδιο και έναν υπνόσακο.

 Art / Life: One Year Performance 1983-1984 (Rope Piece)
 

Σε αυτή την περφόρμανσ συνεργάζεται με την καλλιτέχνη Linda Montano.
Ενα σχοινι 2.4 μέτρων τους ενώνει κάτι που σημαίνει πως πρέπει να κάνουν τα πάντα μαζί ενώ την ίδια ώρα απογορευεται να αγγίξουν ο ένας τον άλλον. Και οι δύο ξυρίζουν το κεφάλι τους κατα την έναρξη της περφόρμανσ, η οποία διαρκεί απο τις 4 Ιουλίου του 1983 έως τις 4 Ιουλίου του 1984.
Μάρτυρες αυτής της περφόρμανς, είναι ο Paul Grassfield και η Pauline Oliveros

One Year Performance 1985–1986 (No Art Piece)

Για ένα χρόνο, ο Hsieh δεν έπρεπε να κάνει τέχνη να μιλησει για τέχνη, να δει ή να διαβάσει για τέχνη καθώς και να επισκεφτεί κάποιο μουσείο ή γκαλερί.

Tehching Hsieh 1986–1999 (Thirteen Year Plan)
  
Η περφορμανσ αυτή ξεκίνησε με την δήλωση του Hsieh: “Will make Art during this time. Will not show it publicly.” και ξεκίνησε στα 36α γενεθλιά του, στις 31Δεκεμβρίου του1986 έως τα 49α γενεθλιά του στις31 Δεκεμβρίου του 1999.
Στις 31 Ιανουαρίου του 2000 παρουσίασε το παρακάτω :

περισσότερες πληροφορίες : www.tehchinghsieh.com
* O Hsieh έφτασε ως παράνομος μετανάστης στην Αμερική το 1974, πηδώντας στον ποταμό Delaware.  Καταφερε να πάρει αμνηστία πολλά χρόνια αργότερα , το 1988.
Απο το 2000 και μετά δεν ασχολείτε πια με την τέχνη.
Στο βιβλίο που έβγαλε προς τιμήν του το MOMA περιέχει εκατοντάδες(!) ιδέες που δεν πραγματοποίησε τελικά.

Σεμινάρια Performance

La nuit americaine

Αυτή την Παρασκευή 23/11 στις 14:30

θα δείξω το La nuit americaine του Francois Truffaut με αγγλικούς υπότιτλους

Προβολή ταινίας κάθε δεύτερη Παρασκευή

Ανάλογα με την προσέλευση σ αυτή την προβολή η μέρα μπορεί να αλλάξει.

http://www.dailymail.co.uk/news/article-2218990/What-worlds-famous-paintings-went-home-Artist-strips-people-create-eerie-versions-classic-works.html

Παύλος Νικολακόπουλος

Πρέπει πάντα να κοιτάζεις τί κάνουνε τα χέρια, 2007
280 Χ 600 Χ 320 εκ. Μεταλλική κατασκευή, σύρμα, πέτρες- κατάλοιπα μεταλλείων

τη Τετάρτη 21 Νοεμβρίου στις 12 μ.μ,
ο εικαστικός Παύλος Νικολακόπουλος
θα παρουσιάσει τη δουλειά του στο Γ΄εργαστήριο

Les Enrages (Οι «Λυσσασμένοι»)

Του Πετρου Mαρτινιδη* «Τη λέξη enrages την είχε χρησιμοποιήσει πρώτος κατά των ακραίων της Γαλλικής Επανάστασης ο Μαρά, ακραίος κι αυτός, που είχε δει να επιχειρούν να τον ξεπερνούν άλλοι, στον δρόμο που δεν έχει τέλος.» Π. Κανελλοπουλος Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος (τ. 13, σελ. 187) Τους έχουν όλες οι περίοδοι κοινωνικών συγκρούσεων. Κι ενώ αυτοανακηρύσσονται πρωτοπορία του δρόμου προς τη λύση καταλήγουν, πάντα, κορυφαίο εμπόδιό της. Στη Γαλλική Επανάσταση, τοποθετώντας τους εαυτούς τους αριστερά των Ιακωβίνων του Ροβεσπιέρου, ζητώντας διαρκώς εκτελέσεις και φτάνοντας να ζητούν και την κατεδάφιση των πόλεων, για μια επιστροφή στην αγροτική αθωότητα, οι «Λυσσασμένοι» ανέστειλαν την επικράτηση των δημοκρατικών ιδεωδών του Διαφωτισμού όσο την ανέστειλαν και οι συνωμοσίες των βασιλοφρόνων για την παλινόρθωση της μοναρχίας. Ακόμη πιο χαρακτηριστικά, στην Ουκρανία της δεκαετίας 1931-41, ο εβραϊκός πληθυσμός αποδεκατίστηκε από τoν καλοπροαίρετο ολοκληρωτισμό των Μπολσεβίκων όπως, στη συνέχεια, εξοντώθηκε από τον κτηνώδη ολοκληρωτισμό των Ναζί. Η διαφορά ήταν πως οι μεν χαρακτήριζαν τα θύματά τους «κουλάκους» και τα άφηναν να λιμοκτονήσουν, ενώ στους δε αρκούσε το ότι ήταν Εβραίοι για να τους εκτελούν μαζικά έξω από τα χωριά τους. Οσο και αν καταγγέλλεται ως «ανιστόρητη», η θεωρία των άκρων διαθέτει, αλίμονο, και Ιστορία και τεκμήρια. Το χειρότερο είναι ότι διαθέτει επίσης νέους που, σήμερα ακόμη, αρνούνται να αντιληφθούν τις φανερές συγγένειες του ιδεολογικού τους ενθουσιασμού με την ιδεολογία της θηριωδίας. Κυρίως, δεν αντιλαμβάνονται ότι ιδεολογία είναι εκείνο που σκέπτεται για λογαριασμό μας, και ο τυφλός ενστερνισμός της μόνο σε αγριότητα αγέλης οδηγεί. Πριν από μερικές μέρες, οι πιο δραστήριοι από τους αριστερούς φοιτητές της Σχολής μου (αυτοί μιας Εξαιρετικά Ασυνάρτητης Αριστερής Κίνησης), μου έδωσαν τη «φιλική συμβουλή» να τα μαζεύω και να φύγω από το ΑΠΘ, επειδή διαφωνώ με τις απόψεις τους περί καταλήψεων. Αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι και ο Χίτλερ, στα πρώτα χρόνια της εξουσίας του, «φιλική συμβουλή» έδινε στους Εβραίους να τα μαζεύουν και να φεύγουν από τη Γερμανία, για να μη μολύνουν την καθαρότητα των Αρίων. Ευτυχώς για μένα, η κρίσιμη διαφορά αυτών των φοιτητών από τους ρητά χιτλερικούς χρυσαυγίτες είναι ότι εκείνοι θα με είχαν ήδη δείρει, ενώ οι «συριζαυγίτες», όπως τους ονόμασα (βλ. «Καθημερινή» 25/10/12), περιορίζονται σε «φιλικές» παροτρύνσεις, προς το παρόν. Το ότι, κατά τα άλλα, ολοκληρωτισμός και μισαλλοδοξία παραμένουν κοινά δεν τους προβληματίζει διόλου. Οπως δεν τους προβληματίζει το ότι όλη η χώρα αντιμετωπίζει οικονομική κρίση και όλα τα πανεπιστήμια πάσχουν από την υποχρηματοδότηση, μα μόνο το ΑΠΘ έχει μετατραπεί σε φρικτή χωματερή. Δεν αποκλείεται, βέβαια, το πράγμα να οφείλεται και στο ότι εκτός από περισσότερους «enrages», μεταξύ φοιτητών και διδασκόντων, το ΑΠΘ διαθέτει και τον πιο μαχητικό πρύτανη. (Εναν πρύτανη που ποζάρει πίσω από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε κάθε επίσκεψη του τελευταίου στη Θεσσαλονίκη, περίπου όπως τα εικονίσματα που διακρίνονται ως φόντο συντηρητικών πολιτικών, όποτε αυτοί δίνουν τηλεοπτικές συνεντεύξεις από τα γραφεία τους). Στους δικούς μου νεανικούς, ιδεολογικούς ενθουσιασμούς είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι Αριστερά σημαίνει αμφισβήτηση κάθε καταπίεσης, όχι καταπίεση κάθε αντίθετης γνώμης. Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρούσα και θεωρώ αριστερό όποιον στηλιτεύει, λ. χ., την κοινωνική αναλγησία, την αγυρτεία, τον ανορθολογισμό, την αμορφωσιά, τις στρατιωτικές παρελάσεις, την υποδοχή του «αγίου φωτός» με τιμές αρχηγού κράτους ή τους χοντροκομμένους αστεϊσμούς του Λάκη Λαζόπουλου. Οχι εκείνον που εννοεί να ασκήσει μια άλλου είδους αναλγησία, να καταβαραθρώσει τον ορθολογισμό, να εγκωμιάσει την αμορφωσιά, να οργανώσει λαϊκές παρελάσεις και να κάψει στην πυρά όσους αρνούνται να προσηλυτιστούν στη μυστηριώδη ιερότητα ενός αδιευκρίνιστου «κινήματος». Το ποια είναι η «ταξική κοινωνία» των ημερών μας και τι σημαίνει, πλέον, «ταξικός εχθρός» συνιστούν δυσεπίλυτα ζητήματα. Η βλακεία, ωστόσο, ήταν και παραμένει κορυφαίος εχθρός για όλη την ανθρωπότητα. Κι όταν συνδυάζεται με έναν λυσσώδη ακτιβισμό, το τελευταίο στο οποίο μπορεί να οδηγήσει είναι σε κοινωνίες ευημερίας και δικαιοσύνης. Εάν απομείνουν στους δρόμους μόνο χρυσαυγίτες που θα μακελεύονται με ποικίλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ θα επιλέξω, ασφαλώς, αλλά δεν θα πρόκειται για επιλογή. Για μια μορφή αυτοχειρίας θα πρόκειται. * Ο κ. Πέτρος Μαρτινίδης είναι καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ και συγγραφέας.

αναλυτικά: ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

<--- (έχει αναρτηθει και δίπλα όπου θα είναι μόνιμα για τον κάθε μήνα.)

Γ΄ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ
ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ  2012


ΔΕΥΤΕΡΑ   12/11/
‘’Μνήμη &Αναπαράσταση’’  ( μέρος 1ο )
Βιδάλη Αθανασία
ώρα 12:00


ΤΕΤΑΡΤΗ  14/11/
‘’Μνήμη &Αναπαράσταση’’ ( μέρος 2ο )
Βιδάλη Αθανασία
ώρα 12:00


ΤΕΤΑΡΤΗ  21/11/
Ο εικαστικός καλλιτέχνης Νικολακόπουλος Παύλος
θα παρουσιάσει τη δουλειά του
ώρα 12:00


ΠΕΜΠΤΗ  22/11/
Ο Δημήτρης Κόζαρης, εικαστικός καλλιτέχνης και καθηγητής της Accademia Di Belle Arti στην Carrara της Ιταλίας, θα μιλήσει με τους φοιτητές του 5ου έτους του Γ΄ εργαστηρίου.


Πέμπτη  22/11   ώρα  12:30
Ο καλλιτέχνης θα παρουσιάσει τη δουλειά του στον χώρο των προβολών του Γ΄ εργαστηρίου.


ΔΕΥΤΕΡΑ  26/11/
‘’Μνήμη &Αναπαράσταση’’  ( μέρος 3ο )
Βιδάλη Αθανασία
ώρα 12:00


ΤΕΤΑΡΤΗ  28/11/
‘’PORTFOLIO’’
Μυκονιάτης Νίκος
ώρα 11:00

Δημήτρης Κόζαρης / διάλεξη

Γ΄ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ

Πέμπτη  22/11   ώρα  10:00

Ο Δημήτρης Κόζαρης, εικαστικός καλλιτέχνης και καθηγητής της Accademia Di Belle Arti στην Carrara της Ιταλίας, θα μιλήσει με τους φοιτητές του 5^ου έτους του Γ΄ εργαστηρίου.

Πέμπτη  22/11   ώρα  12:30

Ο καλλιτέχνης θα παρουσιάσει τη δουλειά του στον χώρο των προβολών του Γ΄ εργαστηρίου.

Ομιλία / ΝΙΚΟΣ ΜΥΚΩΝΙΑΤΗΣ

εικονΟποίηση - μέρος 2ο

εικονΟποίηση

13 νέοι ποιητές συν-ομιλούνμε 27 νέους εικαστικούς καλλιτέχνες
Γ΄Εργαστήριο Ζωγραφικής της ΑΣΚΤ / Εκδόσεις Γαβριηλίδης 
Η Έκθεση έχει χωριστεί σε δύο ενότητες: Διάρκεια Έκθεσης Α΄ενότητας από 3 έως 15 Νοεμβρίου.
Η δεύτερη ενότητα θα εγκαινιαστεί τη Δευτέρα 19 Νοεμβρίου στις 8 το βράδυ.
Τη βραδιά των εγκαινίων οι ποιητές θα διαβάσουν τα ποιήματα που έγιναν εικόνες.
Συντονίζει ο Μάριος Σπηλιόπουλος.
Διάρκεια  Έκθεσης B’ ενότητας έως τις 30 Νοεμβρίου.

Doris Salcedo on the importance of memory

http://www.youtube.com/watch?v=TOpEO8kq0uE

Oscar Muñoz on memory and disappearance

http://www.youtube.com/watch?v=mZ1jE6zc4pM&feature=g-all-u

Channel | Tate

http://www.tate.org.uk/context-comment/audio-video#media:/media/635714717001&list:/channel/playlists/45927933001&context:/channel/playlists

chuck close - "finger drawing"!

PROJECT ΠΟΙΗΤΕΣ

Σάββατο 17/11 και ώρα 11 - τοποθέτηση των έργων της δεύτερης ομάδας και παραλαβή των έργων

της πρώτης!

Να είστε όλοι εκεί!

Backwards / claymation

"One of the best albums of 2013 has to be Tame Impala's Lonerism, a mix of psychedelic, experimental pop that has been playing in this writer's house for weeks now. The video for one of the album's best tracks, "Feels Like We Only Go Backwards," is exactly what it sounds like: a psychedelic collage of beautiful colors. Directed by Directed by Joe Pelling & Becky Sloan, and made entirely from plasticine collage. Enjoy."

BOMB

http://bombsite.com/

http://en.wikipedia.org/wiki/BOMB_(magazine)

Δημιουργήθηκε το 1981

πολύ υλικό

παραδειγματικά

http://bombsite.com/issues/113/articles/3621

http://bombsite.com/issues/3/articles/63

Παρουσίαση ΑΙΜΙΛΙΑΣ ΜΠΟΥΤΙΤΗ

Η συνάντηση μεταφέρθηκε για την ΔΕΥΤΕΡΑ 12/11 στις 11.00 το πρωι.

~~~

ΣΤΟ Γ΄ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ PERFORMANCE ΤΗΣ Α.Σ.Κ.Τ.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΧΟΡΟΓΡΑΦΟ ΑΙΜΙΛΙΑ ΜΠΟΥΡΙΤΗ

να είστε όλοι εκεί

The Future of Nostalgia

http://www.amazon.com/gp/product/0465007082/ref=s9_simh_se_p14_d0_i3?pf_rd_m=ATVPDKIKX0DER&pf_rd_s=auto-no-results-center-1&pf_rd_r=BCB30048D0EE44668E7E&pf_rd_t=301&pf_rd_p=1263465782&pf_rd_i=prienthal

Book Description

Publication Date: March 26, 2002

 

Combining personal memoir, philosophical essay, and historical analysis, Svetlana Boym explores the spaces of collective nostalgia that connect national biography and personal self-fashioning in the twenty-first century. She guides us through the ruins and construction sites of post-communist cities-St. Petersburg, Moscow, Berlin, and Prague-and the imagined homelands of exiles-Benjamin, Nabokov, Mandelstahm, and Brodsky. From Jurassic Park to the Totalitarian Sculpture Garden, Boym unravels the threads of this global epidemic of longing and its antidotes.

Art 21 - You Tube channel

 Mini συνεντεύξεις από πληθώρα σύγχρονων καλλιτεχνών...

http://www.youtube.com/user/art21org?feature=results_main

Διαλέξεις: Μνήμη-Αφήγηση

  

Ώρα έναρξης: 12.30

Superhydrophobic droplet logic: flip-flop memory

Σχετικά με το θέμα μνήμης-αφήγησης/αναπαράστασης

http://www.amazon.com/Questioning-History-Imagining-Contemporary-Reflect/dp/9056626590

Questioning History: Imagining the Past in Contemporary Art

Book Description

Publication Date: March 1, 2009 | Series: Reflect

During the past several decades, contemporary artists have asked critical questions about the way in which history is constructed through images, particularly those that are disseminated by the mass media. As the media has increasingly assumed the role of historiographer, there is a danger of losing the diversity of our historical narratives. Add to this the globalization of our culture, and we are faced with a potential dulling of our collective historical awareness. In Questioning History, editors Frank van der Stok, Frits Gierstberg and Flip Bool focus on different ways in which contemporary visual artists, photographers and filmmakers have constructed historical narratives through images and offer a selection of essays that examine artists' innovative challenges to prevailing historical narratives.

Janice Wright Cheney

The Holy Mountain

Προβολή του The Holy Mountain του Alexandro Jodorowsky

στο 'Γ εργαστήριο την Παρασκευή 9/11 στις 2:30... ή στις 3 αν αργήσει η παρουσίαση......

ΠΑΡ 9-11 / Παρουσίαση

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9-11-2012
ΚΑΙ ΩΡΑ 12
ΣΤΟ Γ΄ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ PERFORMANCE ΤΗΣ Α.Σ.Κ.Τ.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΧΟΡΟΓΡΑΦΟ ΑΙΜΙΛΙΑ ΜΠΟΥΡΙΤΗ

να είστε όλοι εκεί

Παρεμβατική Τέχνη και Πολιτική

Δημοσιεύτηκε: Κυριακή, 4 Νοεμβρίου 2012 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Η ανάπτυξη, η παρέμβαση των καλλιτεχνικών πρακτικών δεν αρκείται πλέον σε μια αναπαράσταση της έκφρασης, αλλά διεκδικεί να είναι δραστήρια όσον αφορά και στην πολιτική ζωή έτσι ώστε να αυξάνεται η επιθυμία παρουσίας ή έστω μια διαφορετική οπτική γωνία που αφορά στη ζωή και στην οργάνωση της πόλης. Το αποτέλεσμα είναι, πολλές φορές, αυτή η τέχνη που εγγράφεται μέσα στο «περιεχόμενο» ή το περιβάλλον της πόλης, να επιχειρεί να «σχεδιάσει» ένα νέο «σχήμα» τέχνης, αυτό της πολιτικοποίησής της. Παρόμοιες μορφές παρεμβάσεων όπως δηλαδή η παρεμβατική και στρατευμένη τέχνη -όπως τα happenings σε δημόσιους χώρους- ή ακόμη η τέχνη που επενδύει στα τοπία ή στο αστικό περιβάλλον -όπως είναι η land art, street art (τέχνη του δρόμου) και η performance (επιτέλεση)- ευδοκίμησαν μεν στις αρχές του 20ού αιώνα, αλλά γνώρισαν μια ιδιαίτερη ανάπτυξη κατά τη δεκαετία του 1960. Η εναλλακτική αυτή αντίληψη του καλλιτέχνη για την τέχνη καθώς και για το ρόλο του ίδιου του καλλιτέχνη προκάλεσε ουσιαστικά τη ρήξη σε σχέση με το είδωλο, αφού πλέον αυτό που τίθεται ως πρώτο πλάνο είναι η πραγματικότητα. Είναι δηλαδή το περιβάλλον που καταθέτει το «λεξικό», υποδεικνύει ένα σύνολο γεγονότων μέσα στο οποίο εγγράφεται το γεγονός έτσι ώστε το έργο, η καλλιτεχνική εργασία να βρίσκεται σε άμεση σχέση με την πραγματικότητα, χωρίς μεσολαβητή (πινέλο, καμβάς, εκτύπωση, βίντεο κ.λπ.). Τα γεγονότα μέσα από τα οποία προκαλούνται οι εναλλακτικές αυτές εργασίες προκύπτουν, συνήθως, από τον κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό χώρο, έναν χώρο οικείο, ο οποίος προσφέρεται ως υλικό για άμεση δράση αλλά και για «αποδόμηση», ωστόσο το στοίχημα, εάν μπορούμε να μιλήσουμε για στοίχημα, είναι να αναδείξουμε το θέμα της πραγματικότητας. Ποιας πραγματικότητας; Μπορεί ο καλλιτέχνης να τη μεταλλάξει, να αισθητικοποιήσει την οικονομία, την οικολογία κ.ο.κ., μέσα από την παράσταση αυτής της πραγματικότητας; Χωρίς αμφιβολία αυτό το είδος τέχνης είναι πολιτική, αφού καταλαμβάνει ουσιαστικά τον πραγματικό χώρο της πόλης (πόλις), η δημιουργία της δεν απομονώνεται σε «μουσειακούς εκθεσιακούς» χώρους, αλλά δημιουργεί τους δεσμούς της μέσα στον ιστό της πραγματικότητας, με αποτέλεσμα να επαναορίζει μια άμεση επαφή -κυριολεκτική και μεταφορική- να μεταφέρει την έννοια της κοινωνίας σε διαστάσεις ίδιες με αυτές της ανθρώπινης κλίμακας.

ΤΗΣ δρος ΔΩΡΟΘΕΑΣ ΚΟΝΤΕΛΕΤΖΙΔΟΥ
ιστορικού, θεωρητικού της τέχνης

Guido Wan Der Werve, Nummer Acht

In 2007, Dutch artist Guido van der Werve took a small crew to the frozen Gulf of Bothnia, off the coast of Finland, to film him trudging slowly across the ice in front of the Sampo, a 3,500 tonne icebreaker. Upon seeing the video, Nummer Acht: Everything is going to be alright, many have assumed it was green screen trickery, a digital manipulation. But as ABC Arts blogger Eve Sullivan discovered van der Werve goes to great lengths to create honest, sublime artwork.

SOURCE: http://www.abc.net.au/arts/blog/arts-desk/Guido-van-der-Werve-on-thin-ice-120814/default.htm

Guido van der Werve: A lot of people think I used some sort of telephoto effect. What we did actually is that we put the camera on top of a snow scooter on a steady device. The snow shooter moved at the same pace as me and the icebreaker.

Because we used a steady cam, we couldn't use a telephoto lens (shakes too much) so we used a lens which is equal to the eye. I was walking as close as the Captain [of the Sampo] would allow me to walk in front of the icebreaker (which was about 10 meters). If I got too close I got a signal that I should walk a bit faster.

Darren Kraft

http://www.darrenkraft.com/2011/06/graphite-drawings.html

Επίσης

έκθεση "εικονΟποίηση"

εικονΟποιηση

13 νέοι ποιητές συν-ομιλούν με 27 νέους εικαστικούς καλλιτέχνες

Γ΄Εργαστήριο Ζωγραφικής της ΑΣΚΤ / Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Στο δεύτερο εξάμηνο του 2011-12, με τη συνδρομή του εικαστικού, καθηγητή της ΑΣΚΤ, Μάριου Σπηλιόπουλου, άρχισε ένα πειραματικό εργαστήριο «αγωνίας για την έκφραση». Σ’ αυτή τη βάση, 13 νέοι ποιητές, με εκδοτική παρουσία στην ελληνική ποιητική σκηνή, συναντήθηκαν με 27 νέους εικαστικούς καλλιτέχνες, σπουδαστές του Γ’ Εργαστηρίου Ζωγραφικής της ΑΣΚΤ. Οι εικαστικοί εμπνεύστηκαν από τα ποιήματα των συγκεκριμένων ποιητών και παρήγαγαν εικόνες-έργα. Από την πλευρά τους οι ποιητές μίλησαν και έγραψαν για τα εικαστικά έργα, συμμετείχαν στη δημιουργία τους. Το ομαδικό πνεύμα υπερίσχυσε, προέκυψε συν-ομιλία, κατέληξε σε δημιουργικό όμιλο, ποιητών και ζωγράφων.  Αυτή η δημιουργική συνύπαρξη-συνδημιουργία παρήγαγε ένα πολύτιμο κράμα από εικόνες και κείμενα, το οποίο θα παρουσιαστεί σε δύο ενότητες στο art bar Poems ‘n Crimes των Εκδόσεων Γαβριηλίδης .

Θα κυκλοφορήσει Κατάλογος με όλο το υλικό της Έκθεσης και τα κείμενα των συν-δημιουργών.

Η Έκθεση θα χωριστεί σε δύο ενότητες:

Η πρώτη ενότητα θα εγκαινιαστεί το Σάββατο, 3 Νοεμβρίου στις 8 το βράδυ. Τη βραδιά των εγκαινίων θα μιλήσει ο ποιητής Γιώργος Μπλάνας. Οι εικαστικοί θα διαβάσουν τα ποιήματα από τα οποία εμπνεύστηκαν. Συντονίζει ο Μάριος Σπηλιόπουλος.

Διάρκεια  Έκθεσης Α΄ενότητας έως τις 15 Νοεμβρίου.

Η δεύτερη ενότητα της Έκθεσης θα εγκαινιαστεί τη Δευτέρα, 19 Νοεμβρίου  στις 8 το βράδυ. Τη βραδιά των εγκαινίων οι ποιητές θα διαβάσουν ποιήματά τους και θα μιλήσουν για τα έργα των εικαστικών. Συντονίζει ο Μάριος Σπηλιόπουλος.

Συμμετέχουν οι εικαστικοί καλλιτέχνες

Αδαμοπούλου Δήμητρα, Αθάνατος Στέφανος, Αϊναλής Χρήστος,  Αλεξανδρής Αλέξανδρος, Βάρθης Φώτης, Βουδηγάρη Ναταλία, Βούλα Στέλλα, Ευαγγελίδου Όλγα, Καραγιάννη Τάνια, Καρακωνσταντή Βάσω,  Κάτζα Αγάπη, Λιόντου Αιμιλία, Μαραβέλας Νεκτάριος, Μαριόγλου Βερόνικα, Μάρκου Λαμπρινή ,Μάσσος Κώστας, Παπαδοπετράκης Ευριπίδης, Παπαμαργαρίτης Κωνσταντής, Προφήτης Παναγιώτης, Σούμα Αλίκη ,Στριμπάκος Παναγιώτης, Τοπαλίδης Νίκος, Τσάκαλος Βασίλης, Τσέλιος Πανταζής, Χατζημιχαήλ Φωτεινή, Ψαραδέλη Αλεξία

και οι ποιητές

Αθανάσιος Θανάσης, Αρβανίτης Παναγιώτης, Γκέκα Εσμεράλδα, Γρίβα Άννα, Ειρηνάκης Νίκος, Ζουμπούλη Τζέλικα, Κατσοπούλου Μαρία, Κορρέ Αγγελική, Μελιδώνης Ανέστης, Πουλάκος Νέστορας, Σεφερλής Ηλίας, Τσίρκας Ιωάννης

Διάρκεια ΄Εκθεσης Β΄ενότητας έως την 1^η Δεκεμβρίου.

Art bar “Poems ‘n Crimes”, Αγίας Ειρήνης 17, Μοναστηράκι (λίγα μέτρα από το μετρό), τηλ. 210 3228839

Ώρες λειτουργίας 10π.μ.-10μ.μ εκτός Κυριακής

http://www.facebook.com/events/240733046056343/

ART

cinthia marcelle

TO COME TO Cinthia Marcelle | 2009, Brasil | video | 8’08’’ in loop | color, sound One JCB machine goes through the form of an infinite symbol transporting dirt from one side to the other and then repeats the movement from that side back to the other, like a kind of enlarged sand filled hour glass that never stops rotating.

THE CENTURY Cinthia Marcelle + Tiago Mata Machado | 2011 | video | 9’37'' in loop In a road, apparently quiet, something is seen being thrown from one end to the other, an object that is hit back and forth (from outside the square) and back again to the scene. Soon, other objects are thrown, filling up the square: rocks, boots, helmets, uniforms, broom sticks, a steering wheel, a wheel, a toilet pipe, tools, a tub, tires, buckets, domestic appliances, a whole world that comes to the surface in a stream that converts, immediately, in something similar to a ruin. From the opposite side, from where the objects where thrown, a strike-back is planned; gas bombs are thrown at the other end of the square, spreading smoke throughout the area. Soon, under the same fog, a new conflict is about to hatch in some other place, retaking the conflicts and human passions that life is about, the beauty and horror of a century.

http://www.henriqueoliveira.com/default2.asp

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση / Onassis Cultural Centre Athens

Lemi Ponifasio / MAU Birds with Skymirrors 7-11 Νοεμβρίου, στη Στέγη http://i.sgt.gr/_BirdsWithSkymirrors Με υποβλητικούς φωτισμούς και βιντεοπροβολές, ο Πονιφάζιο δημιουργεί έναν κόσμο συμβολικό, παράξενα γοητευτικό και μυστικιστικό, ένα χώρο διαλογισμού για τη σχέση μας με το σύμπαν που μας περιβάλλει.

Fase

Performance σε μουσική του Steve Reich. H χορογραφια ανίκει στην Anne Teresa De Keersmaeker ενω συμμετέχει και η Michele Anne de Mey ( ROSAS) .

ΠΑΡΤΥ παρ. 26/10

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26/10

στις 18.00

στο Γ' Εργαστήριο
για να γνωριστούμε και να αρχίσουμε "δυναμικά" τη χρονιά.

Φέρτε ποτά φαγητά σκυλιά


http://www.facebook.com/events/333584116740758/

Μιας και βλέπω πως κάποιοι είναι "Ραμφικοί"...

Στέλιος Ράμφος – Το Ακίνητο Ως Εμβληματική Επιβεβαίωση Κατακτήσεως Του Εγγυημένα Αμετάβλητου

Ο χρόνος μας είναι, όπως και ο τόπος μας, κλειστός. Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία δέχεται σαν σταθερή αξία και αλήθεια την οικογένεια και σαν ασφαλή εστία την κατοικία. Κρατούμε το σπίτι παστρικό και το φροντίζουμε όσο γίνεται, αδιαφορούμε ωστόσο για τον δημόσιο χώρο, τη λειτουργικότητα με την καθαριότητα και την αισθητική του. Δεν πρέπει να είναι τυχαία η τάσι να τρέπουμε αέναα τον χρόνο μας σε χώρο. Προσωπικά το αντιλαμβάνομαι ως πολιτισμικό προσδιορισμό που αξίζει την ιδιαίτερη προσοχή μας. Ίσως να υπακούωμε ανεπίγνωστα σε κάποιο πανάρχαιο – θρησκευτική καταβολής – αίτημα αιωνιότητος, αφού στο σπίτι και στην εκκλησιαστική κοινότητα ο χρόνος μονίμως ανακυκλώνεται. Το αντίθετο ισχύει για τον δημόσιο χώρο – κυρίως της πόλεως. Εκεί ο χρόνος ξετυλίγεται σαν ατελείωτο κουβάρι συνεχώς και ανοίγεται, ανοίγεται, ανοίγεται δίκην αυθυπερβάσεως στην προοπτική του βελτίονος. Όταν αυτό δεν συμβαίνη, η κοινωνία «κλείνεται μέσα» και ασφυκτιά στα εκατοντάδες «κλειστά επαγγέλματα», ενώ το πολιτικοσυντεχνιακό σύστημα αρμέγει αρειμανίως το κράτος. Φοβούμαστε την ανοικτότητα από ανασφάλεια και δυσπιστία για το Δημόσιο, που θεωρούμε «ξένο». Γι’ αυτό ακόμη και σήμερα εννοούμε την επικοινωνία σαν συναναστροφή, κουτσομπολιό ή συναλλαγή, την περιορίζουμε σε σχήματα οικειότητος και παρέας, μολονότι προ πολλού ήδη συγκροτεί νέο τύπου χώρου στο χρόνο – ένα χωροχρόνο ο οποίος αντί να ακολουθή την μερικότητα της διασπάσεως, πολιτική λογική της Μεταπολιτεύσεως, απλώνεται διαρκώς, αγκαλιάζει και ενώνει.

Θα προσεγγίσουμε εμπειρικά τον ελληνικό χρόνο εάν σταθούμε λίγο στην διαχείρισι του χώρου των αστικών κέντρων και στο «πνεύμα» της τρεχούσης μας αρχιτεκτονικής. Κι εδώ κανόνας είναι η εγκατάλειψι του δημόσιου χώρου στο όνομα μιας νοσηρής ιδιοποιήσεως του άχρονου και μιας παραδόσεως της οικογένειας στον εσωτερικό κόσμο του διαμερίσματος της πολυκατοικίας, που απορροφά και αποξενώνει μεταξύ τους τούς ενοίκους.

Αίφνης στην Αθήνα ο δημόσιος  χώρος – πλατείες, κήποι, μνημεία – έχει περιορισθή αποπνικτικά. Εν τέλει ό,τι αξιόλογο υπάρχει ανάγεται στον 19^ο αιώνα είτε είναι προπολεμικό: Ο εθνικός – πρώην «βασιλικός» – κήπος, η τριλογία του Χάνσεν (Ακαδημία, Πανεπιστήμιο, Βιβλιοθήκη), το Ζάππειο, το άλσος του Συγγρού στην Κηφισιά, τα Παλαιά ανάκτορα, όπου στεγάζεται σήμερα η Βουλή, το Πεδίον του Άρεως, η πλατεία του Δημαρχείου, ο κήπος του Θησείου. Από αυτή την άποψι, μεταπολεμικά δεν έχουμε κάτι αξιοπρόσεκτο. Θα μπορούσε ίσως να αναφέρεη κανείς την διαρρύθμισι της ανατολικής πλευράς του Φιλοπάπποου και τις προσβάσεις της Ακροπόλεως, έργο νοσταλγικού συντηρητισμού του Δημήτρη Πικιώνη. Γεγονός παραμένει ότι ο μαρασμός της επαρχίας και η εσωτερική μετανάστευσι που προκάλεσε, θεσμοθέτησαν την άναρχη δόμησι και μαζί την κερδοσκοπική λογική των οικοδομήσιμων τετραγωνικών μέτρων, η οποία χάρι στο εύρημα της «μεσοτοιχίας» μετέτρεψε την πρωτεύουσα – ε ένα ήθος στάνης – σε αρχιτεκτονικό σκουπιδότοπο. Το επέβαλαν οι δύο μεγάλο σκοποί της ζωής του σύγχρονου Έλληνα: Ικανοποίησι βιοτικών αναγκών και κοινωνική αναγνώρισι.

Την λογική των όρων δομήσεως συμπλήρωσε η κουλτούρα της αντιπαροχής που σάρωσε ό,τι ευπρόσωπο απέμενε. Κάθε οραματισμός εξανεμίσθηκε εν ονόματι της εγκαταστάσεως στην πρωτεύουσα και της ιδιοκτησίας ακινήτου. Πάραδειγμα οι κήποι του Λυκαβηττού, σχεδιασμένοι από τον Τσίλερ, ή το Πνευματικό κέντρο, που μελέτησε ο αρχιτέκτων Ιωάννης Δεσποτόπουλος, περί τα τέλη της δεκαετίας του 1950 για την νησίδα η οποία σχηματίζεται από την συμβολή των Λεωφόρων Βασιλίσσης Σοφίας και Βασιλέως Κωνσταντίνου, έως τις οδούς Ρηγίλλης και Βασιλέως Γεωργίου Β’, όπου βρίσκεται το Ωδείο Αθηνών – δικό του πόνημα. Στις παροξυστικές διαστάσεις της ιδεολογίας του ακινήτου οφείλεται εν πολλοίς η κρατούσα αρχιτεκτονική ασχήμια στον τόπο μας. Όμως το τίμημα είναι ακόμη βαρύτερο: Η αναγνώρισι και η ασφάλεια, τις οποίες υποτίθεται ότι προσφέρει η ιδιόκτητη κατοικία, εξορκίζουν τον χρόνο από το πνεύμα της ζωής με ό,τι δημιουργικό η δεξίωσι του θα μπορούσε να συνεπάγεται.

Από πού αντλεί για τον Ρωμηό το ακίνητο την μαγνητική του δύναμι: Πρωτίστως, θα έλεγα, από τον συμβολισμό της οικογένειας. Διότι στον τόπο μας η οικογένεια είναι ένας είδος μικρής φυλής, μια πατριά με κέντρο της το σπίτι. Τόπος της οικογένειας είναι η συνεκτική της στέγη: δεν έχει άλλο χρόνο από την αναπαραγωγική της διάρκεια. Χρειάζεται επομένως ιδιόκτητο ακίνητο, τόσο για σταθερό ενδιαίτημα, όσο και για προίκα. Αντίθετα ο μέσος Ευρωπαίος – μάλιστα του Βορρά – δεν αγοράζει κατοικία αλλά κυρίως νοικιάζει, εντάσσει δηλαδή τον χώρο του στον χρόνο. Το ελληνικό πρόβλημα, όπως το βιώνουμε από συστάσεως του κράτους, θα βρη την λύσι του εφ’ όσον η κλειστή ελληνική οικογένεια ανοίξη προς την κοινωνία και  τον δημόσιο χώρο της.

Το ακίνητο συνιστά εμβληματική επιβεβαίωσι κατακτήσεως του εγγυημένα αμετάβλητου και τιμητικού, στη διεκδίκησι των οποίων στρέφεται ο χρόνος της ζωής και των προσπαθειών μας. Η παραδόσιμη ανάγκη της κοινωνικής διακρίσεως, ανέδειξε το ακίνητο σε στοιχείο επιδείξεως, απορροφώντας ακόμη και το κατ’ εξοχήν μέσο κινήσεως – το αυτοκίνητο. Εξ ου και το πλήθος υπερπολυτελών αυτοκινήτων κινούνται σε δρόμους τρισάθλιους. Κι εδώ, όπως στα σκουπίδια  που μας πνίγουν, καθώς είτε απεργούν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα είτε δεν συμφωνούμε στους χώρους υγειονομικής των ταφής, διαβάζουμε σαν πεπρωμένο την διολίσθησι του καλύτερου προς το χειρότερο. Στον βαθμό που πίσω από αυτά τα φαινόμενα κρύβεται και η ματαιοδοξία, είναι, νομίζω, θεμιτό να την αναγνωρίσουμε ως υπολογίσιμο ψυχολογικό παράγοντα μεταβολής της κινήσεως και του χρόνου της κυριολεκτικά σε στήλη άλατος.

Από το βιβλίο του Στέλιου Ράμϕου TimeOut, εκδόσεις Αρμός, 2012-10-18