Javier Téllez

O Javier Téllez γεννήθηκε στην Βαλένθια της Βενεζουέλας το 1969. Με γονείς ψυχιάτρους, μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου οι ψυχικές ασθένειες-προβλήματα, ήταν μέρος της καθημερινότητάς του. Στο έργο του συνεργάζετε με δίαφορες "αόρατες" κοινότητες, όπως ασθενείς με ψυχιατρικά προβλήματα ή αναπηρίες. Δημιουργεί κυρίως βίντεο αλλά και installations. Στόχος του είναι να δείξει μια διαφορετική μη στερεοτυπική πλευρά αυτών των στιγματισμένων ομάδων ενώ συνδυάζει πραγματικά με φανταστικά στοιχεία, θέλοντας να παίξει με τα όρια του φυσιολογικού και του παθολογικού στην κοινωνία μας.

 Μερικά έργα του :

Τhe greatest show on earth (2005)

Η συγκεκριμένη δράση ξεκινά με τους ασθενείς από το  κέντρο ψυχικής υγείας Cesam στο Mexicali (πόλη του Μεξικού), να παίρνουν μέρος σε μια διαμαρτυρία, φορώντας μάσκες ζώων και κρατώντας πινακίδες με συνθήματα.  Διαδηλώνουν κατά των γενικών απόψεων σχετικά με την ψυχική ασθένεια στην σημερινή κοινωνία . Η πομπή καταλήγει στην παραλία οπού υπάρχει και το τείχος που χωρίζει το Μεξικό απο την Αμερική. Εκεί ο άνθρωπος οβίδα David Smith μπαίνει σε ένα κανόνι και εκτοξεύεται στην απέναντι πλευρά, την Αμερική. Συνδυάζοντας δύο διαφορετικές πολιτικές ανησυχίες, το βίντεο του Tellez σχολιάζει θέματα κοινωνικού αποκλεισμού. Το τέλος του βίντεο δείχνει τους συμμετέχοντες αφαιρούν τις μάσκες τους ένας-ένας ξεχωριστά, φανερώνοντας μας την χαρά στο πρόσωπό τους.

Letter on the blind, for the use of those who see (2007)

Στο συγκεκριμένο φίλμ ο Τellez συνεργάζετε με τυφλούς. Παίρνοντας αφορμή απο το "Letter on the Blind" (Lettre sur les aveugles à l'usage de ceux qui voient) του Diderot, στο οποίο ο Γάλλος συγγραφέας μιλά για την ζωή ενός τυφλού μαθηματικού αλλά και την σχέση της ανθρώπινης λογικής με τη γνώση μέσω των αισθήσεων. Αποφασίζει και υλοποιεί μια Ινδική παραβολή, στην οποία 6 τυφλοί άντρες καλούνται να αγγίξουν για πρώτη φορά στην ζωή τους  έναν ελέφαντα. Η δράση λαμβάνει χώρα στην άδεια πισίνα του McCarren Park στο Brooklyn της Νέας Υόρκης και βιντεοσκοπείται.

Στο βίντεο οι άντρες καλούνται να περιγράψουν αυτό που αγγίζουν. Για κάποιον μοιάζει σαν λάστιχο αυτοκινήτου, άλλος παρομοιάζει το κεφάλι του ελέφαντα με παλτό ενώ σε ένα τρίτο ο κορμός του ζώου θυμίζει τοίχο απο τούβλα. Ο Tellez παίρνοντας αφορμή απο αυτές τις περιγραφές δημιουργεί έναν ελέφαντα.

Durer's Rhinoceros (2010)

Ολοί γνωρίζουν τον Ρινόκερο του Dürer, λίγοι όμως γνωρίζουν την στενή σχέση αυτού του ζώου με την Πορτογαλία. Ο Ganda ήταν ο πρώτος ρινόκερος που έφτασε στην Ευρώπη τo 1514. Ήταν δώρο προς το βασιλία της Πορτογαλίας Manuel I. Στο έργο του Τellez, συμμετέχουν ψυχικά ασθενείς από το πανοπτικό νοσοκομείο Miguel Bombarda(πρώην φυλακή) στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας, 'Ολοι τους ανίκουν στην πτέρυγα 24ωρης παρακολούθησης. Στο βίντεο βλέπουμε το ομοίωμα ενος ρινόκερου να μεταφέρετε μέρα και νύχτα, γύρω γύρω στην αυλή, μπροστά απο τις πόρτες των δωματίων των ασθενών, προκαλώντας τους έντονο ενδιαφέρον. Ο καλλιτέχνης θέλει να κάνει ένα σχόλιο πάνω στον Πορτογαλικού πολιτισμού και στο νοσταλγικό αίσθημα πως κάτι πολύτιμο για το οποίο ήταν περίφανοι χάθηκε.

Caligari and the sleepwalker (2008)

 

 Bασίζεται στην βουβή ταινία: The Cabinet of Dr. Caligari (1920) του Robert Wiene, μια απο τις πρώτες ταινίες που καταπιάστηκε με θέματα όπως οι ψυχικές ασθένειες και τα ψυχιατρικά ιδρύματα. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο ειναι το ηλιακό παρατηρητήριο Einsteinturm του Mendelsohn - και αυτό και η ταινία δημιουργήθηκαν γύρω 1920 στο Potsdam. Το πρότζεκτ υλοποιήθηκε σε συνεργασία με τους ασθενεις της ψυχιατρικής κλινικής Vivantes στο Βερολίνο. Ο Tellez βάζει τους ασθενείς να παρακολουθήσουν την ταινία. Στην συνέχεια τους ζητά να φτιάξουν μια νέα βερσιον της.

Αυτοί παρουσιάζουν τον Cesare (υπνοβάτης στην πρωτοτυπη ταινία) σαν έναν εξωγιηνο, δημιουργόντας μια ιστορία οπου ο  Dr. Caligari (ασθενής και ψυχίατρος στην προτώτυπη ταινία) εδώ ως επιστήμονας, προσπαθεί να αποδείξει την παρουσία ανθρώπινης ζωής σε ένα άγνωστο αστέρι με όνομα Slavestar. Το πρότζεκτ όμως δεν σταματα εδώ. Στην συνέχεια, οι ηθοποιοί - ασθενείς παίρνουν τον ρόλο των θεατών και παρακολουθούν την ταινία τους. Κατα την διάρκεια της προβολής σχολιάζουν. Τα σχόλιά τους μαγνητοφωνόυνται και προσθέτονται στην ταινία (ήταν δική τους ιδέα). Λειτουργούν σαν ηχητικές ψευδαισθήσεις. Στόχος του είναι να θίξει θέματα όπως η υποκειμενική αντίληψη του χώρου, η κατοχή, η ετερότητα και η σχιζοφρένεια.

Το έργο προβάλεται στο εσωτερικό ενός μαυρου "κουτιού" το οποίο εξωτερικά είναι καλυμένο με μικρούς μαυροπίνακες. Οι θεατές καλούνται να πάρουν την κιμωλία και να γράψουν κάτι. Ο επόμενος θεατής που θα έρθει, μπορεί να απαντήσει σε αυτό που έγραψε ο προηγούμενος ή να το σβήσει και να γράψει κάτι απο την αρχή.